اینترنت اشیاء
اینترنت اشیاء به اختصار آیاوتی (به انگلیسی: IoT، مخفف Internet of Things) هم نامیده میشود). گاهی اینترنت اشیاء (به انگلیسی Internet of Objects) نیز برای آن به کار میرود.
بهطور کلی اشاره دارد به بسیاری از چیزها شامل اشیا و وسایل محیط پیرامونمان که به شبکه اینترنت متصل شده و توسط اپلیکیشنهای موجود در تلفنهای هوشمند و تبلت قابل کنترل و مدیریت هستند.
اینترنت اشیاء به زبان ساده، ارتباط سنسورها و دستگاهها با شبکهای است که از طریق آن میتوانند با یکدیگر و با کاربرانشان تعامل کنند. این مفهوم میتواند به سادگی ارتباط یک گوشی هوشمند با تلویزیون باشد یا به پیچیدگی نظارت بر زیرساختهای شهری و ترافیک. از ماشین لباسشویی و یخچال گرفته تا پوشاکمان؛ این شبکه بسیاری از دستگاههای اطراف ما را در برمیگیرد.
اینترنت اشیا اجازه میدهد تا اشیا در سراسر زیرساختهای شبکه موجود، از راه دور کنترل شوند و همچنین فرصت برای ادغام مستقیم از جهان فیزیکی به سیستمهای مبتنی بر کامپیوتر ایجاد کردهاست و در بهبود بهرهوری، دقت و سود اقتصادی علاوه بر کاهش دخالت انسان منجر شدهاست را هنگامی که اینترنت اشیا با سنسورها و محرکها تکمیل میشود.
تکنولوژی یک نمونه از کلاس جامعی سیستمهای سایبری فیزیکی که همچنین شامل تکنولوژیهای مانند شبکههای هوشمند، نیروگاه مجازی، خانههای هوشمند، حمل و نقل هوشمند و شهرهای هوشمند تبدیل میشود. هر چیز منحصر به فردی از طریق سیستمهای محاسباتی جاسازی شده قابل شناسایی است.
اما قادر به همکاری در زیرساخت اینترنت موجود است. کارشناسان تخمین میزنند که اینترنت اشیاء در حدود سی میلیارد شی تا سال ۲۰۲۰ تشکیل خواهد شد. اما بهطور معمول، انتظار میرود که اینترنت اشیاء اتصال پیشرفته از دستگاهها، سیستمها و خدمات که فراتر از ارتباطات ماشین به ماشین(M2M) میرود، ارائه کند و انواع پروتکلها، دامنهها و برنامههای کاربردی را پوشش میدهد.
انتظار میرود که اتصال این دستگاههای تعبیه شده (از جمله اشیای هوشمند) به اتوماسیون در تقریباً تمامی زمینهها کمک کند، در حالیکه همچنین برنامههای کاربردی پیشرفته مانند شبکه هوشمند را قادر میسازد و به مناطق مانند شهرهای هوشمند گسترش میدهد.
منبع: ویکی پدیا